Eindelijk Patagonië. Het stond al zo lang op mijn lijstje om dit bijzondere deel in de wereld te verkennen. Maar ik vroeg me eigenlijk ook af wat mensen hier mooi aan vinden. Het is landschappelijk eentonig, maar door zijn enorme uitgestrektheid, moet dit schijnbaar wel iets bijzonders bij je opwekken. Althans heel veel mensen komen er met positieve geluiden vandaan.

Dit schreef ook Hudson, een Argentijnse auteur met Engelse roots in zijn boek ‘the idle days in Patagonie’ of wel vrij vertaald ‘de doelloze dagen in Patagonia’  Het is een fantastisch boek en het geeft je echt de beleving hoe Hudson zelf het landschap ruim honderd jaar geleden heeft ervaren.

Heb ik dit nu ook zo ervaren en alle anderen die hier voor mij zijn geweest? Licht het in mijn geheugen meer op naast alle ritten die ik inmiddels door andere landschappen in de Verenigde Staten, Azië, Afrika of andere delen in de wereld heb gemaakt?

Het landschap niet, maar dit wist ik al. Patagonië is kaal en monotoon. In dit desolate landschap  is grijs de hoofdkleur in plaats van groen. Er is ook bijna niets in te vinden. Het heeft weinig opwindends. Hooguit  een eenzame Guanaco of een Mara die je vanuit je busstoel kunt aanschouwen.  Om de vele, vele kilometers zie je een paar enorm grote ranches waarvan de postbus weliswaar aan de weg staat, maar de oprijlaan ongemeen lang is. En natuurlijk, als je een dag in het landschap rond stapt, vind je enkele plant- en diersoorten waarvan de vogels het meest opvallen. Daar zit het hem dus ook niet in.

Nee, het heeft inderdaad met de uitgestrektheid te maken. Je kunt er eindeloos in rijden zonder dat er iets gebeurt. Het geeft een gevoel van opluchting, van verlossing en van absurde vrijheid. Je laat je eigen wereld los. Het landschap probeert je rusteloosheid in prettige banen te leiden Zelf ervoer ik dat ook tijdens de vele ritten. Het is fijn te ontdekken dat de stimulans van de vele dagelijkse telefoontjes, apps, mailtjes en veelvuldige discussies over vage waarschijnlijkheden niet noodzakelijk zijn om mijn geest bezig te houden. Zaken waar ik tot dan toe weinig om had gegeven, namen mijn gedachten nu in beslag en verschaften me aangename opwinding. Hoe nieuw en hoe menselijk is het om weer aan eenvoudige dingen te denken die eigenlijk uit je dagelijkse leven worden weggedrukt door de overheersende stroom van informatie die je van alle kanten binnen krijgt.

Het is het gevoel dat alleen in enige mate kan worden ervaren door jezelf vooral niet druk te maken over wat er elders in de wereld weer voor ambitieuze plannen worden uitgebroed.

Nee, laat de natuur tijdens de rit rustig aan je voorbij gaan en denk over onderwerpen na waar je anders niet over na kon denken.  Bovendien heb je hier het voordeel dat je ook niet gestoord wordt door voorbij gierende auto’s, denderende treinen, stinkende files of een stop bij een Mac Donalds restaurant. Hier heb je van al deze dingen geen last en kun je je volledig concentreren op de onderwerpen waar alleen jij je nu mee bezig wilt houden.

Volgens mij hebben we hier het geheim van het blijvende karakter van dit Patagonische landschap met hun veelvuldige terugkeer in de gedachten van velen die dat saaie, grijze en in bepaalde opzichten buitengewone streek hebben bezocht.

Argentinië